Knutselen met je kind is knutselen aan jezelf. Bijvoorbeeld geluk in de ontdekking dat het resultaat eigenlijk niet zo belangrijk is. Sterker nog de “waardevolle aanvullingen” van zoonlief zijn niet altijd in lijn met mijn visie op het knutselwerk. Maar goed met zulke moeilijke woorden moet ik natuurlijk sowieso niet bij hen aankomen. Dit laten gebeuren geeft ruimte om iets nieuws te laten gebeuren. En het is natuurlijk ook veel gezelliger om met z’n tweeën iets te maken
Of het ontdekken van je eigen overtuigingen bij het zoveelste glas verfwater wat via het tafelblad over de vloer verdwijnt. “Het moet opgeruimd en netjes blijven, want anders sta alles weer op te ruimen zo…en die vlekken krijg ik echt niet uit jouw kleren!”
Tijdens de laatste tekensessie realiseerde ik mij dat ik dit überhaupt niet had getekend (of gekund) zonder die kinderlijke nieuwsgierigheid en openheid. Volwassenen zijn blijkbaar ijzersterk in zichzelf begrenzen op wat niet kan/hoort/mag/mogelijk of bereikbaar is/of een ander excuus om iets te doen buiten je comfort zone.
De vraag wie mij het meeste inspireert een beter mens te zijn (die ik ooit op een theelabeltje tegenkwam), kon ik dan ook eenvoudig beantwoorden…
En dan nu koekjes bakken…🤯