In de samenleving is er een continue wrijving tussen de belangen van het individu en de belangen van het collectief. Het individu zoekt zelf-expressie, het collectief zoekt continuïteit. In onze huidige systeem worden deze vertegenwoordigd door het neo-liberale, “rechste” denken voor het individu en het socialistisch, “linkse” denken voor het collectief. Deze worden neergezet als tegenpolen, terwijl geen van beide zonder de ander kan bestaan. Het individu sterft zonder het collectief, er is geen collectief zonder de individuen. Hoewel ze dus afzonderlijk van elkaar lijken te bestaan, zijn ze de zijde van dezelfde medaille.
Ik geloof dat er een impasse is uit de polarisatie, wanneer wij erkennen wederzijds afhankelijk voor ons bestaan zijn van de ander (in de breedste zin van het woord). Dit betekent ook dat beiden tegenpolen zullen moeten erkennen dat hun visie niet de absolute waarheid is, maar in tegendeel een begrip ervan die relatief is aan het begrip van de ander. Zolang wij de ander bevechten, bevechten we in wezen onszelf. Als de ander sterft, sterven wij eveneens, want wie zijn wij zonder de ander?
Ik heb geen leidende principes, want deze zoektocht moeten we samen aangaan, zonder onze regels aan de ander op te leggen.